Վտանգավո՞ր է արդյոք «Էմոների» ենթամշակույթը

Էմոների թեման այսօր շատ արդիական է Հայաստանում: Այս երիտասարդական ենթամշակույթը վերջերս Ոստիկանության մեծ ուշադրության տակ է գտնվում: Ոստիկաններն այցելում են դպրոցներ, ստուգում են աշակերտների հագուստը, բջջային հեռախոսի պարունակությունը, պրոֆիլակտիկ-կանխարգելիչ աշխատանքներ են տանում, Միլիցիայի հատուկ նշանակության ջոկատի վետերանների երիտթևը, որի պատվավոր նախագահն է ՀՀ ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը, երթ է կազմակերպում ընդդեմ էմոների:

Ինքը ոստիկանապետը գտնում է, որ «ոչ միայն էմոների, ընդհանրապես աղանդավորական շարժումների դեմ պետք է պայքարենք, որովհետև նրանք մեր ժողովրդին լուրջ բարոյական վնաս են բերել»:

Թե որքանով են վտանգավոր և վնասակար էմոները հատկապես մեր երկրում, hra.am-ը որոշեց պարզել հոգեբան Վլադիմիր Միքայելյանից:

-Պարո՛ն Միքայելյան, ՀՀ ոստիկանապետը կարծում է, որ էմոները կարող են խախտել մեր գենոֆոնդը: Դու՞ք ինչ կարծիքի եք:

-Էմոական շարժումը սոցիալական, հուզական պահանջմունք է: Ցանկացած պահանջմունք պետք է արտահայտվի: Խնդիրն այն է, որ պետք է արտահայտվի սոցիալապես անվտանգ ձևով, իսկ էմոների հուզական վերին դրսևորման պահանջմունքը, որը դեռահասության տարիքում շատ բնականոն է, չի կարելի ճնշել և ռեպրեսիաների ենթարկել: Ուղղակի պետք է այդ դրսևորմանը նայել հոգեբանորեն՝ ոչ թե պատժել, այլ հասկանալ և փորձել տեղափոխել սոցիալապես ավելի ընդունելի ճանապարհի վրա: Գենոֆոնդը խախտում են ոչ թե էմո քիդերը (հեղ.՝ երեխաները), այլ հոմոսեքսուալիստները, թող իրենց դեմ պայքարեն: Գենոֆոնդը նրանք չեն կարող խախտել, ուղղակի հնարավոր չէ դա անել, ամենամեծ ցանկության դեպքում էլ: Ինչպե՞ս կարող է դեռահասը հույզեր արտահայտելով խախտել գենոֆոնդը: Դա նույն բանն է, եթե ես ասեմ՝ Դուք ինչ-որ մեկին սիրահարված եք, զգացմունքներ ունեք, Ձեր զգացմունքները խախտում են գենոֆոնդը: Ընդ որում՝ էմոների զգացմունքի կիզակենտրոնում հիմնականում բռնության, ստի դեմ, ինչպես նաև մարդկանց հավասարության համար պայքարն է: Ի՞նչ կա այստեղ դատապարտելի: Վերցնենք գաղափարախոսությունը և փորձենք հասկանալ: Մենք հիմա պայքարում ենք ինչի՞ դեմ. մարդկանց, որոնք պայքարում են բռնության դեմ, իրենց ձևով են պայքարում, հույզերով են պայքարում, երաժշտությամբ...

-Հոգեբաններից մեկը գտնում է, որ էմոների ենթամշակույթը որոշակի վտանգ է ներկայացնում և «պետք է պայքարել այն պատճառների դեմ, որոնք դեռահասներին բերում են որևէ ենթամշակույթ»: Արդյո՞ք դա այդպես է:

-Իսկապես շատ բան է փոխվել մեր մտածողության մեջ, դերերի փոփոխություններ են կատարվում, եթե հոգեբանը պետք է պայքարի, իսկ ոստիկանը՝ դաստիարակի, ես չեմ հասկանում՝ ինչպես մենք կհասնենք ինչ-որ բանի: Հոգեբանը նրա համար է, որ հասկանա. հոգեբանությունը մարդուն հասկանալու արվեստ է: Հոգեբանի մասնագիտության պատվիրաններից մեկն է «Մի՛ դատիր»-ը: Չեմ համարում նաև, որ այդ շարժումը պետք է հետապնդվի և պատժվի: Մենք ապրում ենք ժողովրդավարական երկրում, որտեղ սևով սպիտակի վրա գրված է, որ մարդ ունի ազատություն: Էմոների շարժումը հույզերի դրսևորման ազատությունն է: Մենք իրավունք ունենք հույզերը դրսևորել, մենք ազատ ենք դրա մեջ: Եթե ինչ-որ ենթամշակույթ իր հետ չի բերում սոցիալական, հոգեկան վտանգ, ապա այդ ենթամշակույթը վտանգավոր չէ: Էմոները ո՛չ սոցիալական վտանգ են բերում, ո՛չ ֆիզիկական, ո՛չ էլ հոգեկան: Դա հույզերի դրսևորման ենթամշակույթ է: Ուղղակի մենք այս փոքրիկ, մեզ համար անսովոր հարցը այնքան ենք չափազանցնում, նրանց ինչ-որ բաներ վերագրում, որ նրանք իրենցից անկախ կսկսեն հավատալ, որ էմոները պետք է դեստրուկտիվ վարք ունենան, ինքնասպանության դիմեն և այլն: Բազմաթիվ ենթամշակույթներ կան, որոնց դեմ մենք կարծես չենք պայքարում: Ինչու՞ մենք այդպես չենք պայքարում աղանդների դեմ՝ Եհովականների դեմ: Ինչու՞ ենք մենք օրինականացնում Եհովականների շարժումը, որն իրականում հոգևոր, հոգեկան և ֆիզիկական վտանգ է բերում, որովհետև նրանց շրջանում սուիցիդալ վարքի դեպքերն ավելի շատ են: Ինչու՞ ենք մենք գրանցում նույն աղանդները: Որովհետև մեր Սահմանադրությունը պարտադրում է դա անել: Իսկ որտե՞ղ է գրված, որ մեր Սահմանադրությունը պարտադրում է պայքարել էմոների կամ ուրիշ ենթամշակույթի դեմ: Իսկ ինչու՞ ենք մենք սևեռվել դեռահասների վրա: Որովհետև նրանք փոքրիկ են, դեռ չեն հասկանում իրենց հույզերը և չեն կարող իրենց պաշտպանել: Ինչու՞ ենք մենք այդքան ակտիվ պայքարում դեռահասության դեմ, որը կարիք ունի հասկացված լինելու, որն ապրում է հույզերով, որը մտածում է հույզերով: Մենք պետք է հաշվի առնենք, որ հենց պայքարելով, պատժելով, մենք ավելի կսրենք վիճակը:

-Ի՞նչ կառաջարկեիք ոստիկաններին փոխել իրենց գործելաոճի մեջ:

-Եթե էմոները տեռորիստական վտանգ ներկայացնեին, ոստիկանությունը պարտավոր էր դա անել, բայց իրենք ի՞նչ վտանգ են ներկայացնում՝ թեկուզ փորձելով նմանվել օրիգինալ, այսինքն՝ տարբերվող ինչ-որ մի բանի: Իրականում Հայաստանում էմո ասածները ոչ էլ գիտեն էմոների գաղափարախոսությունը: Իրենք ուղղակի արտաքին կողմի հետևից են գնում՝ ընդօրինակելով մազերի կամ հագուստի գույնը: Եթե մենք ներշնչենք, որ էմոները ուշ, թե շուտ բերում են ինքնասպանության, մարդիկ իրենցից անկախ կսկսեն այդպես մտածել և իրենից անկախ կարող են գնալ հենց այդպիսի վարքի: Այսինքն՝ մենք ինքներս ենք մեզ համար հասարակական վտանգ ստեղծում:
Էմոները հույզերը արտահայտելու ենթամշակույթ է: Դա տարիքի հետ եկող, զարգացման հետ անհրաժեշտ պահանջմունք է: Դե եկե՛ք, պայքարենք մեր պահանջմունքների դեմ: Մենք շատ լավ սովորել ենք մի բան՝ արտակարգ արդարացնել մեր սխալները, բայց չենք սովորում այդ սխալներն ուղղակի չկատարել...

Հարցազրույցը վարեց Աննա Բարսեղյանը

Աղբյուրը՝ www.hra.am